Ταξίδια που θα κάνετε με το νου και άλλα με τα μέσα μεταφοράς, ήδη έχουν ξεφύγει από τα προσχέδια. Όλο κι από κάποια έκθεση βιβλίου θα περάσατε, όλο κι από κάποια ιστοσελίδα που σας κάλεσε προτείνοντας τα αναγνώσματα του καλοκαιριού. Οι Κουήρ προτάσεις, βέβαια, λίγες. Αυτό το κενό θα σας γεμίσω σήμερα προτείνοντας τρία βιβλία ΛΟΑΤΚΙ+ Θεματικής που θα διεκδικήσουν άξια την καρδιά και το νου σας.
Middlesex, του Τζέφρυ Ευγενίδη. Όσα κι αν πω γι’ αυτό το μυθιστόρημα νομίζω πως θα φαντάζουν λίγα. Δεν είναι τυχαίο που πήρε το βραβείο Πούλιτζερ. Πρόκειται για ένα συγγραφικό (και αναγνωστικό, επομένως) ταξίδι στην αρχέγονη, προσχηματισμένη μνήμη ενός ίντερσεξ ατόμου, ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο που θα σας αφήσει με τις θετικότερες των εντυπώσεων. Εάν δεν το έχετε ήδη διαβάσει -μιας και κυκλοφόρησε το 2003- να το πράξετε άμεσα, ενώ αν το διαβάσατε στο παρελθόν τώρα είναι η ευκαιρία να το ξαναπιάσετε στα χέρια σας. Όλο και κάτι νέο θα έχει να σας πει…
Τρομπέτα, της Τζάκι Κέι. Ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τη ζωή του Μπίλυ Τίπτον, καλλιτέχνη της τζαζ, συζύγου και πατέρα, που πέρασε τη ζωή του ως άντρας ενώ ήταν, στην πραγματικότητα, γυναίκα. «Ο κόσμος κυριαρχείται από μυστικά. Τί είδους μέρος θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτά; Το μυστικό μας ήταν ακίνδυνο. Δεν έκανε κακό σε κανέναν.» Η συγγραφέας με αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα κέρδισε το βραβείο Guardian το 1998. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μελάνι σε μετάφραση Κωνσταντίνου Ματσούκα.
Κι επειδή, όπως ίσως έχετε κι εσείς αντιληφθεί, το μέλλον είναι Τρανς και όχι Cis, οι προτάσεις μου σήμερα δεν θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν δίχως άλλο ένα μυθιστόρημα που ξεκινά το ταξίδι του το 1994, γραμμένο από τον μάστερ του είδους Ισαάκ Ασίμωφ. «Ακόμα και οι Θεοί» είναι ο τίτλος του και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος σε μετάφραση Ελένης Παλαιολόγου. Πρόκειται, φυσικά, για ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που όμως καταπιάνεται με το θέμα των ταυτοτήτων φύλου. «Οι επιστήμονες που ασχολούνται με θέματα οριακών γνώσεων, έχουν την τάση να ξεφεύγουν, να λοξοδρομούν. Γνώρισα, κάποτε, έναν ψυχίατρο που ονόμαζε το «Ποιος ξέρει», φαινόμενο. Αν καμιά ενέργεια, υποστήριζε, δεν πρόκειται να σου δώσει το αποτέλεσμα που θέλεις, στο τέλος καταλήγεις να ρωτάς τον εαυτό σου «Ποιος ξέρει τι θα συμβεί;» και σου απαντά η φαντασία σου.»
Με φαντασία, ρεαλισμό, ευαισθησία, τα ταξίδια μέσα από ένα βιβλίο θα είναι πάντα μαγικά! Τιμήστε τα!
Καλό Ιούλιο, αγαπημένα μου, πολύχρωμα πλάσματα, και μην ξεχνάτε: να προσέχετε τον εαυτό σας!
Με αγάπη,
Λία
]]>Η φαντασία μας ταξιδεύει έτσι κι αλλιώς, τα εισιτήρια περιττεύουν, των ονειροπολήσεων το κόστος έρχεται πάντα βερεσέ κι ανάλαφρα μας κατακλύζει. Διαβάζουμε, ίσως, λίγο περισσότερο τα καλοκαίρια, αυτό ισχυρίζονται οι έρευνες. Διαβάζουμε, ίσως, λίγο περισσότερο τα καλοκαίρια επειδή αγαπάμε τα ταξίδια, λέω εγώ, και μην μου το αρνηθείς πως κάθε βιβλίο είναι κι ένα νέο, υπέροχο, θαυμαστό, περιπετειώδες ταξίδι!
Βάλε μπροστά τις μηχανές κι ο νους σαλπάρει, σαν έτοιμος από καιρό…
Πρώτα, θα σε πάω μια βόλτα στην Κύπρο, εκεί όπου ο Ξενοφών Άγγελος μας μιλά για «Το κλουβί του Ίκαρου», ένα μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, συστήνοντάς μας τον δικό του «Ίκαρο» που τον λένε Βασίλη. Μια πονεμένη ιστορία αγάπης κι έρωτα δύο νεαρών αγοριών, μια ιστορία ζωής και θανάτου που φτέρωσαν εξίσου στα δυο άγουρα κορμιά, πετώντας προς της μνήμης την αιωνιότητα. «Πόνος, δάκρυ, και μερικά διαλείμματα χαράς… μα πάντα ένα τεράστιο, παγωμένο ερωτηματικό. Καλά, κακά, αυτά έγιναν, μα τι τα θες; Συνήθεια. Όλα κατέληξαν κλουβί. Όλα!» μας λέει το οπισθόφυλλο μεταξύ άλλων. «Ένας έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που δείχνει πως η δοτικότητα στην αγάπη είναι σημαντικότερη από την ασφάλεια της αρνητικότητας στις τολμηρές δυνατότητες για ευτυχία.»
Ας φύγουμε τώρα πέρα από τα σύνορα της χώρας μας κι ας πάμε στη Δανία, εκεί όπου ο Μιχάλης γίνεται ο ανεκπλήρωτος πόθος ενός Δανο-Ισλανδού. Στο τελευταίο βιβλίο του Ιωσήφ Αλυγιζάκη «Τα κίτρινα αποσιωπητικά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, γνωρίζουμε δεσμούς που διαρκούν πολύ ή λίγο, ανάλογα με το πόσο σχετικός πλανάται ο χρόνος στην αλήθεια ή τη φαντασία, όπως μας λέει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο.
Τούτο το ταξίδι χρόνο δεν έχει, μόνο διάθεση για εξερεύνηση. Είναι λάγνο, λυρικό, ερωτικό. Σαν το Καυτό μέλι. Έτσι ονομάζεται η σπουδαία συλλογή του Σπύρου Καρυδάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στιγμός και αποτελείται από 419 ποιήματα 95 αρχαίων Ελλήνων ποιητών που αναφέρονται στον έρωτα μεταξύ ανδρών με υψηλό ύφος ή απλότητα, με χιούμορ ή ερωτισμό, με τρυφερότητα ή σαρκική λαχτάρα που συγκλονίζει.
Όπου κι αν επιλέξετε να ταξιδέψετε, με ή άνευ εισιτηρίου, μην ξεχνάτε πως η πρώτη έγνοια σας θα πρέπει να είναι η αγάπη και η φροντίδα του εαυτού σας, γιατί σας αξίζει και γιατί είστε ό,τι καλύτερο διαθέτετε!
Καλόν Ιούνιο, σας εύχομαι αγαπημένα μου πλάσματα!
Με αγάπη, πάντα,
]]>
Αν και καθυστερημένα γι’ αυτόν τον μήνα, θα ήθελα να σας θυμίσω πως η καλύτερη διέξοδος, η πιο σημαντική απόσπαση του εαυτού μας από τις έγνοιες, έρχεται μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Χανόμαστε στις σελίδες του, ταξιδεύουμε εκεί που το σώμα -προς στιγμήν- δεν μπορεί να πάει, αναθαρρούμε λίγο παρακολουθώντας τις ζωές των χαρακτήρων, συγκρίνοντάς τες με τις δικές μας ζωές. Κάθε βιβλίο κι ένα νέο σύμπαν που απλώνεται μπροστά μας και μας ανοίγεται προς εξερεύνηση!
Από όλα αυτά τ’ αστέρια του βιβλιοκόσμου εκεί έξω, σήμερα διάλεξα να σας μιλήσω για την Μαίρη Ρενώ, την συγγραφέα που αγάπησε πολύ την Ελλάδα κι έγραψε βιβλία που βγήκαν από τη μελέτη της ιστορίας και της μυθολογία της, μα αγάπησε πολύ κι αφοσιώθηκε και σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Κουήρ Λογοτεχνία» προτού ακόμα αυτή αποκτήσει ταμπέλα…
Μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη συγγραφέας που έγραψε για ΛΟΑΤ χαρακτήρες, βάζοντάς τους θετικό πρόσημο. Ξέφυγε από το συνήθειο των συγγραφέων να παρουσιάζουν άτομα της γκέι κοινότητας ως καρικατούρες ή τους κακούς μίας υπόθεσης, κι ανέδειξε τη γλυκύτητα, τον ρομαντισμό, τις ανάγκες για συντροφικότητα και κανονικότητα, τους προβληματισμούς, τους πόνους, τις πίκρες αλλά και τις χαρές των ατόμων που η κοινωνία ξέβραζε στο περιθώριο επειδή έκρινε ότι δεν της ταίριαζαν. Με λίγα λόγια, η Μαίρη Ρενώ έδωσε σε όλα τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας φωνή, σε μια εποχή που αυτό θεωρούνταν από ανάρμοστο έως και παράνομο σε κάποιες χώρες. Η ίδια και η σύντροφός της άλλωστε αναγκάστηκαν να μετακομίσουν από την Αγγλία όπου διέμεναν στη Νότιο Αφρική, αποφεύγοντας τις κακόβουλες γλώσσες που διέδιδαν για τη συμβίωσή των δύο γυναικών φήμες αλλά και τα συντηρητικά μυαλά που αντιμετώπιζαν τη συγγραφέα με σκεπτικισμό όσο και έχθρα.
Όλα τα βιβλία της έχουν αγαπηθεί πολύ. Αυτά που εγώ έχω όμως μέσα στην καρδιά μου και σήμερα σας προτείνω να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, είναι:
Καλό μήνα σας εύχομαι, έστω και με χρονοκαθυστέρηση! Να προσέχετε τον εαυτό σας γιατί, πιστέψτε με, είστε ό,τι καλύτερο σας έχει συμβεί!
Με αγάπη,
Λία
]]>Καλό Απρίλη, αλήθεια, από καρδιάς σας εύχομαι!
]]>Το ψέμα θα είναι πάντα ένας λογοτεχνικός θησαυρός. Απαιτεί ευρηματικότητα, διανθίζεται πάντα με ενδιαφέρουσες – όσο και σκανδαλιστικές- λεπτομέρειες και είναι συνήθως αυτό που πάει μια ιστορία πιο πέρα. Η λογοτεχνία αγαπάει τα ψέματα, είναι η αλήθεια. Οι συγγραφείς είναι πάντα και πρωτίστως καλοί παραμυθάδες, δηλαδή καλοί ψεύτες.
Αναζητώντας βιβλία της Κουήρ λογοτεχνίας που να έχουν οι ιστορίες τους αφορμή για εξέλιξη κι αφετηρία ένα καλό ψέμα, πρώτο από όλα -και λόγω τίτλου- μου έρχεται το τελευταίο βιβλίο του Χρήστου Ρούσσου με τίτλο «Όμορφο ψέμα» που κυκλοφόρησε το 2020 από τις Εκδόσεις Απόπειρα. Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων που αφορούν τον κόσμο των διαδικτυακών gay γνωριμιών. Διαδικτυακά ψωνιστήρια που βασίστηκαν σε ψέματα, λόγια που ειπώθηκαν με πάθος κι ας απείχαν από την αλήθεια, εικονικές πραγματικότητες χαρακτήρων και κατασκευασμένες εικόνες ατόμων που, αναζητώντας μια ερωτική συντροφιά είναι διατεθειμένα να πουν ψέματα με οποιοδήποτε κόστος· αυτές είναι οι ιστορίες του Χρήστου Ρούσσου που έχουν προκύψει -όπως ο ίδιος έχει δηλώσει- από προσωπικές του εμπειρίες.
Μιλώντας για ψέματα και για ψεύτικες ζωές, δύο μυθιστορήματα έρχονται στο νου μου, και τα δύο του ίδιου συγγραφέα: Τζόναθαν Κόου. Ποιος δεν αγαπάει τη γραφή του Κόου με τις εξαίσιες περιγραφές τοπίων και τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων που ξετυλίγονται στο νου μας σαν πίνακες ζωγραφικής; Δύο από τα βιβλία του που αγαπώ και που μιλούν για ζωές ανθρώπων που, είτε από άγνοια είτε από φόβο βασίστηκαν στο ψέμα, είναι «Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ» και το «Σαν τη βροχή πριν πέσει». Και τα δύο (όπως και όλα τα βιβλία του γνωστού συγγραφέα που έχουν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά, αν δεν απατώμαι) κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πόλις και είναι σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου. Μιλούν για εκείνα τα ψέματα που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων, αυτά που λέμε στον εαυτό μας μα και τα άλλα, που λέμε στους άλλους προσπαθώντας να δημιουργήσουμε αναχώματα προστασίας του αληθινού εαυτού μας. Ψέματα που νομίζουμε πως είναι συμπαγή κι αδιαπέραστα, άτρωτα ψέματα που έχουμε χτίσει στο πέρασμα των χρόνων με προσωπικό κόστος και πόνο και μελαγχολία που νομίζουμε πως θα μας συνοδεύουν ως την τελευταία μας ανάσα μα, να που η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε πάντα, η σαθρότητα των ψεμάτων να καταρρέει αργά ή γρήγορα κι ο ψεύτης να έρχεται αντιμέτωπος τόσο με τον εαυτό του όσο και με τις συνέπειες του ψεύδους του.
Με αφορμή αυτό, ένα νέο μυθιστόρημα της ΛΟΑΤΚΙ λογοτεχνίας που κυκλοφόρησε ανήμερα Πρωταπριλιάς και μου φαίνεται σαν ψέμα -μα δεν είναι, στ’ αλήθεια δεν είναι!- είναι το δικό μου κι έχει τίτλο «ΘΥΜΑΤΑ». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν και αναφέρεται ακριβώς σε ένα ψέμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε μια ζωή: η δημιουργία μιας οικογένειας που, εξαιτίας του ψέματος, κατέληξε να είναι δυσλειτουργική, επιλογές λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από όσους νομίζουμε, ψέματα που έρχονται για να καλύψουν άλλα ψέματα κι ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά εκτός κι αν κάποιος -ένα παιδί, ίσως;- αποφασίσει να τον σπάσει. Γιατί, όπως πολύ σοφά το έθεσε ο Καμύ, «Ελεύθερος πραγματικά είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα»
Καλό Απρίλη, αλήθεια, από καρδιάς σας εύχομαι!
]]>Γι’ αυτό σήμερα διάλεξα να σας μιλήσω για τρία βιβλία που μιλούν για την αγάπη και τον (ομόφυλο) έρωτα στις δυσκολότερες των συνθηκών που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Για την αγάπη που έγινε η κινητήριος δύναμη ώστε να επιβιώσουν κάποιοι εντός των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Χίτλερ, και για τον έρωτα που χαρακτηρίζεται παράνομος ακόμη και σήμερα σε κάποια μέρη του κόσμου όπου καταδικάζονται και θανατώνονται άνθρωποι εξαιτίας του.
_______________________________________________
Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο, του Χάντς Χέγκερ (Εκδόσεις Μαύρη Λίστα, μετάφραση Ρίτσα Δεκαβάλλα) είναι ένα βιβλίο που, όπως λέει και στον υπότιτλο, μας δίνει την μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (1939-1945). Γνωρίζετε, φαντάζομαι, πως οι ομοφυλόφιλοι ανήκουν στα θύματα που διώχθηκαν και αφανίστηκαν με την ίδια μανία όπως οι εβραίοι, οι Σίντι και οι Ρομά, οι ψυχικά άρρωστοι και οι διανοητικά καθυστερημένοι. Οι «γιατροί» των στρατοπέδων συγκέντρωσης έκαναν πάνω τους φρικτά πειράματα, υπέστησαν ανελέητους βασανισμούς κι εξευτελισμούς ώσπου θανατώθηκαν. Ελάχιστες μαρτυρίες έχουμε ανθρώπων που φόρεσαν το ροζ τρίγωνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επειδή ελάχιστοι επέζησαν. Μα ακόμα και όσοι τα κατάφεραν να επιβιώσουν, συνέχισαν να διώκονται και μετά τη λήξη του πολέμου από το καθεστώς… Το βιβλίο κάνει αναφορά μεταξύ άλλων σε σχέσεις που πήγασαν σε συνθήκες απάνθρωπες από το ένστικτο επιβίωσης, σε έρωτες που αναπτύχθηκαν μεταξύ κρατουμένων και έγιναν η αιτία οι άνθρωποι αυτοί να μην χάσουν την ανθρωπιά τους, αλλά και σε άλλες, αποκλειστικά σεξουαλικές που είχαν γίνει το «νόμισμα» με το οποίο πλήρωναν ώστε να επιβιώσουν.
_______________________________________________
Το μυθιστόρημα Μίλενα από την Πράγα, της Μαργκαρέτε Μπούμπερ-Νόϋμαν (Εκδόσεις Κίχλη, μετάφραση Τούλα Σιετή) εμπεριέχει την πρώτη βιογραφία της συγγραφέως, εστιάζοντας στην σχέση βαθιάς αγάπης που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε εκείνη και την Μίλενα, μια αγάπη που εμπεριέχεται στη θερμή φιλία που καλλιεργήθηκε μέσα στην σκληρή καθημερινότητα ενός ναζιστικού στρατοπέδου. Στο βιβλίο γίνεται ιδιαίτερη μνεία στις κρατούμενες που είναι μάρτυρες του ιεχωβά, στη νοοτροπία των κομμουνιστριών και στη σεξουαλική ζωή των κρατουμένων γυναικών. Όλες οι σελίδες του βιβλίου έχουν εμποτιστεί με την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει η συγγραφέας για την Μίλενα, μια αγάπη που έγινε η αφορμή για να μείνει ζωντανή στις δυσκολότερες των συνθηκών.
_______________________________________________
Τέλος, στη συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Κατράκη Υλικό Καθαρισμού (Εκδόσεις των συναδέλφων), περιλαμβάνεται η ιστορία πόνου και φρίκης των παρανόμων του Γκρόζνι, πρωτεύουσας της Τσετσενίας, όπου από το 2017 λαμβάνει χώρα η επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Τσετσενίας με στόχο τους ομοφυλόφιλους. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν απαχθεί και θανατωθεί (όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην υποσημείωση), ενώ λειτουργούν, εν έτη 2022, στρατόπεδα συγκέντρωσης με την ανεκτικότητα (και ίσως και τις ευλογίες) του Κρεμλίνου, όπου οι ομοφυλόφιλοι που συλλαμβάνονται βασανίζονται και θανατώνονται. «Σε 49 χώρες του κόσμου είναι παράνομο να είσαι ομοφυλόφιλος. Σε 10 από αυτές το πληρώνεις με τη ζωή σου. Η Τσετσενία, επισήμως, δεν είναι μία από αυτές» μας αναφέρει η ίδια υποσημείωση…
Σαν σπίθα φωτός μέσα στο πηχτό, βαθύ σκοτάδι, το σύνολο των συγγραφικών δικαιωμάτων από τις πωλήσεις του βιβλίου δίνεται σε αυτοοργανωμένες δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Πέραν του διηγήματος που ανέφερα, με τίτλο «Οι παράνομοι του Γκρόζνι», όλες οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στη συλλογή είναι γροθιά στο στομάχι της ανθρωπότητας…
]]>«Ο ήρωας γνωρίζει ότι για να κατακτήσει την αθανασία το τίμημα θα είναι βαρύ, αλλά πιστεύει ότι ένα τραγούδι μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τους θεούς. Η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης, έχει μόλις ξεκινήσει», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.
Η -αγαπημένη, επίσης- Mary Renault από την άλλη, καταπιάστηκε αρκετά στα γραπτά της με… το ελληνικό ζήτημα. Τα μυθιστορήματά της «Το τελευταίο κρασί» - όπου πραγματεύεται μια εκδοχή του Πελοποννησιακού πολέμου, μέσα από τα μάτια του νεαρού Αλεξία, ενώ μας φέρνει σε επαφή με τη ζωή και κατ’ επέκταση τα διδάγματα του φιλόσοφου Σωκράτη – και «Ο Ηνίοχος» -όπου αφηγείται μία ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο αγόρια- τοποθετούνται απέναντι σε ζητήματα όπως η εσωτερικευμένη ομοφοβία, η κοινωνική κατακραυγή απέναντι στο διαφορετικό, εντρυφώντας στην ψυχοσύνθεση άλλων εποχών, μέσα από την ήρεμη φωνή της γραφής της. «Ο Ηνίοχος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, ενώ το μυθιστόρημά της «Το τελευταίο Κρασί» θα το βρείτε στις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση της Ειρήνης Παϊδούση.
Ένα άλλο βιβλίο που έχω αγαπήσει είναι αυτό του Paul Waters, με τίτλο «Ήρωες κι Εραστές», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Λύο Καλοβυρνά. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει πίσω, στον τρίτο αιώνα π.Χ. και συγκεκριμένα στην εποχή που ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Ε΄ επιτίθεται στις ανεξάρτητες πόλεις-κράτη της Ελλάδας. «Μέσα από το ταξίδι πνευματικής και συναισθηματικής εξέλιξης του Μάρκου, σε μια εποχή πολιτικών αναταραχών και πολιτισμικών αλλαγών» όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, γινόμαστε μάρτυρες αλλά και μύστες μιας μεγάλης, ομόφυλης, αγάπης.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν καταπιαστεί -από όσο τυγχάνει να γνωρίζω- με την μυθοπλασία που άπτεται ιστορικών ή μυθολογικών στοιχείων που να αφορούν ταυτόχρονα την queer λογοτεχνία και την ελληνική κοινωνία παρελθόντων χρόνων. Ας ελπίσουμε ότι μελλοντικά θα βρεθούν εκείνοι που θα το τολμήσουν, καθώς το αναγνωστικό κοινό το αποζητά…
Από καρδιάς σας εύχομαι, Καλόν Φλεβάρη και να προσέχετε τον εαυτό σας! Με αγάπη,
Λία
]]>Μα, τί είναι αυτό που θα μας παρακινήσει φέτος; Ποια υπόσχεση, ποιόν όρκο αξίζει να κρατήσουμε; Πώς θα συντηρήσουμε τον πυρήνα του εαυτού μας ζωντανό ώστε τα «θέλω» μας να επιβιώσουν ή ν’ αναστηθούν;
Όλα όσα λέμε κι όσα πράττουμε περιστρέφονται γύρω από την ουσία μας που δεν είναι άλλη από την ταυτότητά μας. Ποιοι είμαστε, σε σχέση με τους άλλους και με τον χώρο που μας περιβάλλει. Κι αν αυτή η ταυτότητα βρίσκεται σε αρμονία με την κοινωνική μας ζωή τότε όλα κυλούν λίγο πιο εύκολα, οι συγκρούσεις, όταν προκύπτουν, και οι δυσκολίες δεν μας βυθίζουν απαραίτητα στο σκοτάδι, δεν μας λυγίζουν. Βρίσκουμε τον δρόμο μας, υπερπηδάμε τα εμπόδια και συνεχίζουμε δυνατότεροι και σοφότεροι. Όταν όμως η ταυτότητά μας έρχεται σε σύγκρουση με το περιβάλλον μας, όταν για οποιονδήποτε λόγο είμαστε αναγκασμένοι να κρύβουμε τον αληθινό μας εαυτό και να προσποιούμαστε ζώντας μια ζωή που στην πραγματικότητα δεν μας ανήκει, τότε μαραινόμαστε, υποφέρουμε.
«…το μέτρο της ευημερίας μιας κοινωνίας στο σύνολό της εκφράζεται σε συνάρτηση (κατά τη μαθηματική έννοια) με την ατομική ευημερία του κάθε πολίτη, η οποία, με τη σειρά της, μετριέται με τον βαθμό στον οποίο ικανοποιούνται οι προτιμήσεις του» μας λέει ο Kwame Anthony Appiah στην εξαιρετική του μελέτη με τίτλο «Η ηθική της ταυτότητας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
Άρα, έτσι με απλά λόγια θα λέγαμε, για να είμαστε καλά οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και για να ευημερεί μία κοινωνία στο σύνολό της, οφείλει να επιτρέπει ελεύθερα στους πολίτες της να είναι οι εαυτοί τους.
«…Και μη νομίζεις ότι εγώ είμαι πιο θαρραλέος. Το αντίθετο. Φοβήθηκα, Άρη. Φοβήθηκα και κρύφτηκα. Κρύφτηκα πίσω από το ροκ, την μπάντα, τις μηχανές. Χώθηκα ανάμεσα σε ίδια άτομα για να μη φαντάζω διαφορετικός. Μόνο αν νιώσω ασφαλής βγαίνω από το καβούκι μου.» Αυτά λέει πάνω σε μια συζήτηση ο πρωταγωνιστής με τον φίλο του, στο μυθιστόρημα «Άρης» του Διογένη Κοπανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Έχουμε όλοι να διηγηθούμε μια ιστορία ψυχοθεραπείας…Κι όμως εξακολουθούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εξακολουθούμε να νιώθουμε ενοχές απέναντι στις προτιμήσεις και στα θέλω μας, εξακολουθούμε να θέλουμε η χρονιά να μας φέρει τύχη και να πάει περίφημα, χωρίς ωστόσο να κάνουμε το μοναδικό δώρο που χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας: να τον αφήσουμε να υπάρξει όπως ακριβώς είναι!
«Τί θα έλεγε η Πόρσια αν μάθαινε πως μέσα της ήταν ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι κι ότι άλλαζε συνέχεια μέσα της; Και κάθε φορά ένιωθε λες και κάποιο κομμάτι του εαυτού της ήταν έτοιμο να διασπαστεί σε εκατό μικρότερα κομμάτια», ψιθυρίζει η Κάρσον Μακ Κάλερς στο μυθιστόρημά της «Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» που επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Κι αν δεν είναι αυτός ακριβώς ο ορισμός του Κουήρ, τότε τί είναι;
«Και ποιος είναι αυτός που γνωρίζει εκ των προτέρων το μέλλον του; Πώς θα πάει η ζωή του; Ξέρεις, Πολ, στη ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Δεν ερχόμαστε για να ζήσουμε ευτυχισμένοι ούτε δυστυχισμένοι, ερχόμαστε απλώς για να ζήσουμε. Να ζήσουμε. Αυτός είναι ο στόχος, η ζωή!» διαβάζουμε από τον Βάτραχο του Πάνου Γιαλίτση που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βακχικόν και στα αγγλικά από την Ontime Books.
Με αυτή την ευχή θα κλείσω την πρώτη ανάρτηση στη μικρή κουήρ γωνιά μου στο βιβλιοπωλείο: Ας ζήσουμε! Let’s embrace our queerness! Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας ως Όλον, ως σύνολο που ποικίλει και γι’ αυτό διαφέρει! Ας αγκαλιάσουμε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας, τις ιδιαιτερότητες που μας κάνουν ξεχωριστούς, κι ας αναπνεύσουμε ως ο υπέροχα μοναδικός εαυτός μας!
Αυτή η χρονιά, θα είναι η χρονιά μας!
Να είστε όλοι καλά, υπέροχα πλάσματα!
Με αγάπη,
Λία
]]>Ο Δεκέμβρης είναι, βεβαίως, ένας μήνας εορταστικός. Από τις ονομαστικές γιορτές που διαδέχονται η μία την άλλη έως τα Χριστούγεννα που είναι η κορυφαία γιορτή όλων και η κύρια αφορμή ανταλλαγής δώρων. Γι’ αυτό και σήμερα θα σας προτείνω έξι βιβλία, πέντε Κουήρ λογοτεχνίας και ένα συλλεκτικής έκδοσης, που μπορείτε να δωρίσετε στα άτομα που αγαπάτε και, πρωτίστως ίσως, στον εαυτό σας.
Το +1 βιβλίο που σήμερα έχω να σας προτείνω είναι μία συλλεκτική έκδοση. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΚΑΠΟΝ σε μετάφραση Ηλία Μαγκλίνη και είναι της Kate Lister. Φέρει τον τίτλο «Εταίρες, Ιερόδουλες & Πόρνες, ιστορία του αγοραίου έρωτα» και είναι αυτό ακριβώς που πρεσβεύει ο τίτλος του· ένα μεγάλο, πολυτελή αφιέρωμα στην ιστορία της παρεξηγημένης σεξεργασίας, με σαφέστατες αναφορές στον στιγματισμό και τα στερεότυπα κάτω από τα οποία θάβεται. Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο: «Σε αυτή την προκλητική, συναρπαστική και πνευματώδη πολιτισμική ιστορία, η Κέϊτ Λίστερ αφηγείται την ιστορία του σεξ ως εμπορεύματος μέσα από τα μάτια των ίδιων των εργατών του σεξ. Αυτή η έγκυρη, παγκόσμια ιστορία της σεξουαλικής εργασίας είναι εμπλουτισμένη με εντυπωσιακούς πίνακες, αρχειακές φωτογραφίες και άλλα ασυνήθιστα αντικείμενα που προκαλούν την περιέργεια.» Από τα σπίτια της Μόλι και της Μαίρη Αν όπου άντρες πωλούν σεξ στη Βρετανία της αντιβασιλείας, στο σεξ του αρχαίου κόσμου, και από το σεξ στη δυναστεία Τσινγκ έως τις ιστορίες της Γκρόουπκαντ Λέιν, οι σεξεργάτες και οι σεξεργάτριες πρωταγωνιστούν σε αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη.
Και κάπου εδώ θα σας αφήσω με τρεις ευχές-προτροπές, παριστάνοντας το Τζίνι των βιβλίων: Να διαβάζετε, ν’ αγαπάτε και να προσέχετε τον εαυτό σας!
Σας αγαπώ πολύ! Ραντεβού… του χρόνου,
Καλές Γιορτές!
Λία
]]>Γνωρίζω καλά πως αναζητάτε βιβλία Κουήρ και ΛΟΑΤΚΙ+ θεματικής μα χάνεστε στον ωκεανό των εκδόσεων. Όροι, ταμπέλες, λέξεις που ορίζουν λογοτεχνικά είδη κι άλλες που ενώ δεν τα ορίζουν απλώς «κουμπώθηκαν» πάνω τους μόνο και μόνο για να τραβήξουν αναγνώστες… Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος, ξέρω, το σκέφτεστε κι εσείς όπως κι εγώ!
Για να μην ψάχνετε, λοιπόν, άσκοπα χάνοντας στο τέλος τον χρόνο σας αλλά και τον στόχο σας επειδή το κεφάλι σας βάρυνε κατά την αναζήτηση, εδώ είμαστε εμείς κι έχουμε όλη την καλή διάθεση να σας κατατοπίσουμε και να σας προτείνουμε βιβλία που, το νιώθουμε, θα αγαπήσετε!
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα με μία μικρή αναφορά στις ορολογίες, τις «ταμπέλες» που -όπως έχω ξαναπεί και μάλλον θα το λέω για την υπόλοιπη ζωή μου- δεν έρχονται για να διαχωρίσουν, ούτε για να διχάσουν, μα για να μας βοηθήσουν να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει.
Τί είναι αυτό, λοιπόν, που κατατάσσει ένα βιβλίο στην Κουήρ Θεματική; Τί είναι αυτό που προσδιορίζει μια ιστορία ως Κουήρ;
Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, οι επιλογές ζωής, ο τρόπος ζωής, των ηρώων του (ή εκείνου του ήρωα που απασχολεί το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του βιβλίου). Ας μην ξεχνάμε πως ο όρος "Κουήρ" έχει ταυτιστεί και με το αλλόκοτο, το διαφορετικό, το παράξενο. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως Κουήρ. Το ίδιο και ένας συγγραφέας ή ένας Ποιητής. Μιλώντας μέσω μιας ιστορίας ή ενός έργου τέχνης ή ενός Ποιήματος όμως ο ίδιος, σίγουρα δεν μιλά εκ μέρους όλων των Κουήρ ατόμων. Δεν θα πάρει θέση, δεν θα εκθέσει τη ζωή, δεν θα εκθέσει τις απόψεις και τα συναισθήματα όλης της Κουήρ κοινότητας, όλων των γκέι, όλων των λεσβιών, όλων των τρανς ή των αμφισεξουαλικών και ίντερσεξ ατόμων. Μιλάει μέσω της τέχνης του για το κομμάτι εκείνο που ταυτίζεται με τη δική του ύπαρξη ή, αν μου επιτρέπετε, μιλάει για το κομμάτι εκείνο που γνωρίζει η δική του ψυχή· αυτό που έχει βιώσει κι έχει προκύψει να είναι ταυτόσημο με την δική του ύπαρξη. Κι αυτό πάντα θα συναντά ανθρώπους που θα ταυτίζονται μαζί του.
Τί είναι αυτό που κατατάσσει ένα βιβλίο στη ΛΟΑΤΚΙ+ θεματική; Μα, φυσικά, οι κεντρικοί ήρωες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας που ανήκουν με κάποιο τρόπο στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Υποκατηγορίες των βιβλίων ΛΟΑΤΚΙ+ λογοτεχνίας υπάρχουν βεβαίως και είναι η Λεσβιακή Λογοτεχνία, η Gay Λογοτεχνία και ούτω καθεξής, υποενότητες που μας βοηθούν να συγκεκριμενοποιήσουμε και να εστιάσουμε ακόμη περισσότερο σε αυτό που μας ενδιαφέρει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου ή κατά τη διαδικτυακή αναζήτηση ενός βιβλίου.
3+1 Προτάσεις βιβλίων:
Για τον μήνα Νοέμβρη (κι έτσι σκοπεύουμε να κάνουμε κάθε μήνα από εδώ και πέρα), σας προτείνουμε να διαβάσετε τρία βιβλία που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ Λογοτεχνία κι έχουμε αγαπήσει πολύ, συν ένα που ανήκει στη Λογοτεχνία του φανταστικού.
Enjoy!
Omnia Vincit Amor. Η φράση αυτή του Βιργίλιου που σημαίνει «Όλα τα νικά η αγάπη», διέπει την κάθε παράγραφο του μυθιστορήματος «Αρκαδία», της Emmanuelle Bayamack-Tam, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Μέσα από τις σκέψεις της έφηβης ηρωίδας που φτάνουν πρωτοπρόσωπες σε εμάς τους αναγνώστες, γινόμαστε μάρτυρες μιας κοινοβιακής ζωής κάπου στη Γαλλική ακτογραμμή και μαθαίνουμε ν’ αναγνωρίζουμε και ν’ αποδεχόμαστε το «Άλλο».
Άντρες σε ομόφυλες σχέσεις, άντρες που φοβούνται μη χάσουν την ατομικότητα και τη γοητεία τους επειδή επέλεξαν να δοθούν σε έναν άνθρωπο και να ζευγαρώσουν μαζί του, φοβίες που τους κρατούν πίσω και τέρατα στην ντουλάπα που ξεπροβάλουν όταν όλα, νομίζουν, πως πάνε καλά, εφαρμογές πίσω από θολές οθόνες, άνθρωποι μονάχοι και άλλοι που ενώ ποθούν ν’ αποδιώξουν τη μοναξιά συνεχίζουν να κάνουν λάθος επιλογές… Η Μέρα της Μαρμότας είναι ένα βιωματικό αφήγημα, ένα κείμενο 109 σελίδων που σπάζει σε μικρά κεφάλαια· κείμενο απόλυτα προσωπικό λες και είναι βγαλμένο μέσα από κάποιο ημερολόγιο, μα με διάχυτο το χάρισμα να «μιλά» με τη φωνή όλων μας. Ή, έστω, πολλών από εμάς.
Συν μία ακόμη πρόταση από εμάς:
2… μ.Χ. Οι εννιά ηγέτες των ισχυρότερων κρατών του κόσμου καλούνται να λύσουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη. Η απόφαση που παίρνουν οδηγεί άθελά τους την ανθρωπότητα στην καταστροφή της. Οι λίγοι που επέζησαν παραμένουν κλεισμένοι σε μια βάση, το Άβατο, και προσπαθούν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να μάθουν γιατί οδηγήθηκαν εκεί, στο τέλος τους. Εκτός από το άγνωστο, μια νέα απειλή εμφανίζεται, ένα νέο «είδος», που θέλει να κυριαρχήσει στη Γη. Ονομάζονται Σκοτεινοί και ήρθαν για να μείνουν και όχι για να συνυπάρξουν.
Ραντεβού τον επόμενο μήνα με εορταστικό περιεχόμενο προτάσεων βιβλίων, ώστε να ενημερωθείτε για τις Χριστουγεννιάτικες αγορές σας πριν από όλους!
Σας φιλώ! Με αγάπη,
Λία
]]>