Τα παλιά τα χρόνια ο κόσμος δεν υπήρχε στ’ αλήθεια, γι’ αυτό ο καθένας τον φανταζόταν όπως ήθελε. Άλλος τον φανταζόταν απέραντο, άλλος στενόμακρο, άλλος τετράγωνο. Ένας παππούς τον φανταζόταν σα σύννεφο. Τρία παιδιά τον έβλεπαν σαν κουτί κλειστό και κάθε μέρα τον άνοιγε ένας από τους τρεις και έλεγε στους άλλους τι είχε δει μέσα. Μια αλεπού τον φανταζόταν σαν αβγό κι ένας γίγαντας μια σταλιά, σαν ένα δωμάτιο. Α! Κι ένας νάνος πίστευε πως ο κόσμος ήταν ατελείωτος.

Η Μαρία Αγγελίδου κεντάει σε 500 λέξεις ένα παραμύθι που μοιάζει με λαϊκό μύθο, σαν κι εκείνες τις ιστορίες που ταξίδευαν για αιώνες από στόμα σε στόμα και με τις σχετικές παραφθορές έφταναν στην σύγχρονη εποχή το ίδιο γοητευτικά με το αρχικό τους πρότυπο. Γλώσσα βουτηγμένη στην ομορφιά της απλότητας, προτάσεις κοφτές κι εικόνες λεκτικές περισσότερες. Μια ποιητικά δοσμένη ιστορία για το ψέμα που πάντοτε γυαλίζει περισσότερο, που συναρπάζει τα πλήθη αλλά δε γονιμοποιεί. Και την αλήθεια που πάντοτε κρυμμένη και μικρή πίσω ή μέσα σ’ έμα ψέμα, πρέπει να ψάξεις καλά για να την ανακαλύψεις κι ίσως πικραθείς αν τη δοκιμάσεις. Μα αν τη φυτέψεις, ο σπόρος της θα δώσει πολλά περισσότερα και σε σένα και στον κόσμο.

Δεν είναι πολλά τα παραμύθια που κάνουν αυτό ακριβώς που καταφέρνει “Το δέντρο με τα ψέματα”. Την ίδια στιγμή που δε σε διδάσκει, σου εγκιβωτίζει στην ιστορία έναν βασικό προβληματισμό που θα σε βάλει να σκεφτείς και να βρεις εσύ αυτό που μπορείς να σκεφτείς. Την ίδια ώρα απουσιάζουν τσιτάτα του στυλ “το κακό ψέμα”, “η καλή αλήθεια”, “πρέπει να λέμε το ένα…”, “πρέπει να αποφεύγουμε το άλλο”. (Elniplex.com)