Ο χρόνος γεννιέται μα εμείς μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε. Αγωνιστήκαμε, κλάψαμε, πονέσαμε, γελάσαμε για ακόμη μία χρονιά μέχρι να ορθώσουμε τελικά το ανάστημά μας κοιτώντας μπροστά, σε αυτόν τον νεογέννητο χρόνο που άνοιξε τις πύλες του γεμάτος από τις ελπίδες μας και μας υποδέχτηκε.
Μα, τί είναι αυτό που θα μας παρακινήσει φέτος; Ποια υπόσχεση, ποιόν όρκο αξίζει να κρατήσουμε; Πώς θα συντηρήσουμε τον πυρήνα του εαυτού μας ζωντανό ώστε τα «θέλω» μας να επιβιώσουν ή ν’ αναστηθούν;
Όλα όσα λέμε κι όσα πράττουμε περιστρέφονται γύρω από την ουσία μας που δεν είναι άλλη από την ταυτότητά μας. Ποιοι είμαστε, σε σχέση με τους άλλους και με τον χώρο που μας περιβάλλει. Κι αν αυτή η ταυτότητα βρίσκεται σε αρμονία με την κοινωνική μας ζωή τότε όλα κυλούν λίγο πιο εύκολα, οι συγκρούσεις, όταν προκύπτουν, και οι δυσκολίες δεν μας βυθίζουν απαραίτητα στο σκοτάδι, δεν μας λυγίζουν. Βρίσκουμε τον δρόμο μας, υπερπηδάμε τα εμπόδια και συνεχίζουμε δυνατότεροι και σοφότεροι. Όταν όμως η ταυτότητά μας έρχεται σε σύγκρουση με το περιβάλλον μας, όταν για οποιονδήποτε λόγο είμαστε αναγκασμένοι να κρύβουμε τον αληθινό μας εαυτό και να προσποιούμαστε ζώντας μια ζωή που στην πραγματικότητα δεν μας ανήκει, τότε μαραινόμαστε, υποφέρουμε.
«…το μέτρο της ευημερίας μιας κοινωνίας στο σύνολό της εκφράζεται σε συνάρτηση (κατά τη μαθηματική έννοια) με την ατομική ευημερία του κάθε πολίτη, η οποία, με τη σειρά της, μετριέται με τον βαθμό στον οποίο ικανοποιούνται οι προτιμήσεις του» μας λέει ο Kwame Anthony Appiah στην εξαιρετική του μελέτη με τίτλο «Η ηθική της ταυτότητας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
Άρα, έτσι με απλά λόγια θα λέγαμε, για να είμαστε καλά οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και για να ευημερεί μία κοινωνία στο σύνολό της, οφείλει να επιτρέπει ελεύθερα στους πολίτες της να είναι οι εαυτοί τους.
«…Και μη νομίζεις ότι εγώ είμαι πιο θαρραλέος. Το αντίθετο. Φοβήθηκα, Άρη. Φοβήθηκα και κρύφτηκα. Κρύφτηκα πίσω από το ροκ, την μπάντα, τις μηχανές. Χώθηκα ανάμεσα σε ίδια άτομα για να μη φαντάζω διαφορετικός. Μόνο αν νιώσω ασφαλής βγαίνω από το καβούκι μου.» Αυτά λέει πάνω σε μια συζήτηση ο πρωταγωνιστής με τον φίλο του, στο μυθιστόρημα «Άρης» του Διογένη Κοπανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Έχουμε όλοι να διηγηθούμε μια ιστορία ψυχοθεραπείας…Κι όμως εξακολουθούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εξακολουθούμε να νιώθουμε ενοχές απέναντι στις προτιμήσεις και στα θέλω μας, εξακολουθούμε να θέλουμε η χρονιά να μας φέρει τύχη και να πάει περίφημα, χωρίς ωστόσο να κάνουμε το μοναδικό δώρο που χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας: να τον αφήσουμε να υπάρξει όπως ακριβώς είναι!
«Τί θα έλεγε η Πόρσια αν μάθαινε πως μέσα της ήταν ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι κι ότι άλλαζε συνέχεια μέσα της; Και κάθε φορά ένιωθε λες και κάποιο κομμάτι του εαυτού της ήταν έτοιμο να διασπαστεί σε εκατό μικρότερα κομμάτια», ψιθυρίζει η Κάρσον Μακ Κάλερς στο μυθιστόρημά της «Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» που επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Κι αν δεν είναι αυτός ακριβώς ο ορισμός του Κουήρ, τότε τί είναι;
«Και ποιος είναι αυτός που γνωρίζει εκ των προτέρων το μέλλον του; Πώς θα πάει η ζωή του; Ξέρεις, Πολ, στη ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Δεν ερχόμαστε για να ζήσουμε ευτυχισμένοι ούτε δυστυχισμένοι, ερχόμαστε απλώς για να ζήσουμε. Να ζήσουμε. Αυτός είναι ο στόχος, η ζωή!» διαβάζουμε από τον Βάτραχο του Πάνου Γιαλίτση που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βακχικόν και στα αγγλικά από την Ontime Books.
Με αυτή την ευχή θα κλείσω την πρώτη ανάρτηση στη μικρή κουήρ γωνιά μου στο βιβλιοπωλείο: Ας ζήσουμε! Let’s embrace our queerness! Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας ως Όλον, ως σύνολο που ποικίλει και γι’ αυτό διαφέρει! Ας αγκαλιάσουμε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας, τις ιδιαιτερότητες που μας κάνουν ξεχωριστούς, κι ας αναπνεύσουμε ως ο υπέροχα μοναδικός εαυτός μας!
Αυτή η χρονιά, θα είναι η χρονιά μας!
Να είστε όλοι καλά, υπέροχα πλάσματα!
Με αγάπη,
Λία