Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα σαν παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, σχετικά σύντομο σε έκταση με γλώσσα απλή. Δεν λείπει η δόση του χιούμορ. Ένα μυθιστόρημα αρκετά διδακτικό, με μηνύματα διαχρονικά. Τα λόγια του ξακουστού Μέρλιν κρύβουν άπλετη σοφία και αντέχουν στο πέρασμα των ετών. Οι νότες ψυχολογίας, φιλοσοφίας και αυτοβελτίωσης είναι έντονες και διάσπαρτες (αγάπη για τον εαυτό και τους άλλους, αυτογνωσία κτλ). Χαρακτηριστικό στοιχείο η πανοπλία, η οποία συμβολίζει την άμυνα του εαυτού και την υποτιθέμενη «προστασία». Όμως, καθώς ο ιππότης γνωρίζει την εσωτερική του αλήθεια, αποδέχεται τον εαυτό του και αναλαμβάνει την ευθύνη του, τότε η πανοπλία σιγά σιγά χάνεται. Τώρα πλέον δάκρυζε από ευγνωμοσύνη και χαρά. «Τώρα πλέον ήταν ένα με το σύμπαν….ήταν αγάπη»