Τα δεκαεφτά κείμενα της Μόνης Κληρονομιάς πρωτοκυκλοφόρησαν  σε βιβλίο στις αρχές του 1974- δηλαδή τους τελευταίους μήνες της δικτατορίας- γι’ αυτό και παρουσιάζουν κάποιους ειδικότερους υπαινιγμούς, καθώς και εναντιώσεις, σε μερικά τους σημεία. Είναι από την τότε κατάσταση.

Τα κείμενα της Μόνης Κληρονομιάς αποκλίνουν πιο πολύ προς το διήγημα παρά προς το «πεζογράφημα», όπως το εννοεί και το γράφει ο Γιώργος Ιωάννου, που θεωρείται και ο εισηγητής του στη λογοτεχνία μας.

Τα διηγήματα της Κληρονομιάς γραμμένα στην Αθήνα το 1972 και το 1973 αντανακλούν μια περίοδο προσαρμογής του Θεσσαλονικιού συγγραφέα στη ζωή της πρωτεύουσας, στην οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα από τα τέλη του 1971.

Οι ιστορίες του Ιωάννου μπορεί και εδώ να μιλούν για τα άφθονα βάσανα και τις λιγοστές χαρές της ζωής – της νεοελληνικής ζωής μάλιστα – κατά βάθος όμως προσπαθούν να δείξουν την πρωταρχικότητα της και ότι αξίζει κάθε υπομονή, αγώνας και ελπίδα.