Μία λυρική και ευαίσθητη ματιά πάνω στο θέμα της απώλειας, ιδωμένης ως το φυσιολογικό, κάπως μελαγχολικό τέρμα ενός μεγάλου δρόμου.

"Ξημέρωσε για τα καλά.
Στο σαλόνι η πόρτα έχει κλείσει.
Το φως έχει σβήσει.
Πάνω στην πολυθρόνα είναι αφημένο το βιβλίο της γιαγιάς.
Η μελαγχολία του σκαντζόχοιρου".
Ένας μαγικός περίπατος που κλείνει τον μεγάλο κύκλο μιας γεμάτης ζωής.

Ένα κείμενο γραμμένο με τόση συγγραφική τέχνη και ωριμότητα, που παρά το θέμα του δεν προκαλεί θλίψη, παρά μόνο μια ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία.