Στο «ΦΑΛΑΚΡΟ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟ» κυρίαρχη είναι η έννοια της διαφορετικότητας και συγκεκριμένα της σωματικής ιδιαιτερότητας. Στόχος του συγγραφέα είναι η καλλιέργεια του σεβασμού και της αποδοχής κάθε μορφής ετερότητας.

Με τι κάνουν σκοποβολή οι Κένταυροι και πετυχαίνουν διάνα τρία βατόμουρα και μία μελιτζάνα; Με τι στολίζουν τα μαλλιά τους η Μινινί και η Μινονό, οι όμορφες Γιαπωνεζούλες με τα ματαξένια κιμονό; Με τι στρώνει το στρώμα του ο φακίρης και με τι πλέκει ένα θαλασσί ζακετάκι η γιαγιά του; Ποια φοβερή έκπληξη περιμένει τον Ερμόλαο τον αγκαθωτό και ωραίο σκαντζόχοιρο, όταν ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι χτυπάει το ξυπνητήρι του και ξυπνάει από τον χειμωνιάτικό του ύπνο; Ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις που απευθύνεται σε μικρά παιδιά, αλλά επιτρέπεται να το διαβάζουν και συνταξιούχοι σταθμάρχες, αν τους αρέσουν τα βατόμουρα και τα καλαμάκια της πορτοκαλάδας.

Κεντρικός ήρωας είναι ένας σκαντζόχοιρος, ο οποίος είναι φαλακρός, ενσαρκώνοντας έτσι το «αλλιώτικο». Οι υπόλοιποι ήρωες όχι μόνο δε βρίσκουν τίποτα στην έλλειψη αγκαθιών, αλλά αντιθέτως εκφράζουν την άποψη πως η διαφορετικότητα εμπεριέχει θετικά στοιχεία. Ο Τριβιζάς, με τη βοήθεια του χιούμορ, της φαντασίας, του συμβολισμού, της αλληγορίας και του παραλόγου, με τη χρήση σουρεαλιστικών τεχνασμάτων και λογοπαιγνίων, μετουσιώνει την έννοια της ετερότητας και την αποδίδει με ένα εύληπτο τρόπο στη μικρή αυτή ιστορία, αποδεικνύοντας έτσι ότι η παιδική λογοτεχνία μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα καλλιέργειας της κατανόησης και αποδοχής της ετερότητας, όχι ως αποκλίνουσας  και «εξωτικής» αλλά ως εμπλουτιστικής, καθώς και εργαλείο αποδόμησης στερεοτύπων και προκαταλήψεων.
Παναγιώτης Μανιάτης

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Ώσπου ένα μεσημέρι,
ντριν-ντριν το ξυπνητήρι.
Καλοκαίρι! Καλοκαίρι!

Πετιέται ο Ερμόλαος
απ'  το κρεβάτι,
νιώθοντας ένα κενό
στην πλάτη.

Τον καθρέφτη του
κοιτάζει,
τρίβει τα μάτια του,
τρομάζει.

Δεν αναγνωρίζει
τον παλιό του εαυτό!
Το είδωλό του φαλακρό!

Κοιτάζει πάλι.
Τι να δει!
Η ράχη του γουλί.
Πο πο πο! Τι συμφορά!
Χίλια δάκρυα πικρά.