Ο Πανταζής Κοντομίχης γεννήθηκε στην Κάβαλλο της Λευκάδας το 1924. Τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στη Λευκάδα. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου απ' όπου απεφοίτησε το 1950. Το 1952 διορίστηκε ως καθηγητής στο Γυμνάσιο της Λευκάδας. Από τότε υπηρέτησε στη Μ.Ε. Το 1980 έγινε Γενικός Επιθεωρητής Μ.Ε., και το 1983 τοποθετήθηκε ως Σχολικός Σύμβουλος στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Το 1985 συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του Γεν. Επιθεωρητή. Σ' όλο αυτό το διάστημα και παράλληλα με τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα ασχολήθηκε με την αρχειακή έρευνα στο Ιστορικό Αρχείο Λευκάδας, απ' όπου άντλησε πλούσιο υλικό ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος. Δημοσίευσε πολλά άρθρα φιλολογικού, ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου σε περιοδικά και εφημερίδες και εξέδωσε πλήθος βιβλίων.

Η μετάφραση των αρχαίων κειμένων, κατ’ εξοχήν των ποιητικών, ήταν πάντα ένα δυσκολότατο εγχείρημα: Ο μεταφραστής θα υποστεί πλήγματα ούτως ή άλλως – το θέμα είναι αν το τελικό ισοζύγιο θα έχει πρόσημο θετικό. Αναλαμβάνει επομένως ένα ρίσκο που απαιτεί ικανοποιητική γνώση του κειμένου, γενναιότητα ψυχής, μόχθο πνευματικό αλλά και κατοχή επαρκών μέσων που θα κάνουν πράξη την πρόθεση. Ο Κοντομίχης έχει πίσω του τις μεταφράσεις του Πολυλά, του Εφταλιώτη, του Πάλλη, του Σιδέρη και των Καζαντζάκη-Κακριδή, όταν αναλαμβάνει να δώσει τη δική του μεταφραστική εκδοχή των ομηρικών επών. Του μεν Πολυλά η μετάφραση ήταν και είναι μια μετάφραση δύσκαμπτη σε μια γλώσσα, που αλληθωρίζει προς μια μια αποχυμωμένη καθαρεύουσα – δύσκολο μέσα απ’ αυτή να βρεις δίοδο προς το ομηρικό κείμενο. Του Εφταλιώτη και του Πάλλη οι αξιοσημείωτες, και θετικά αποδεκτές στον καιρό τους, ομηρικές μεταφράσεις γεννιόνται στην εποχή της όξυνσης του γλωσσικού ζητήματος, δηλαδή στις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και, αναγκαστικά, φέρουν ευδιάκριτο το στίγμα της προσπάθειας των δημιουργών τους να υποδηλώσουν τη γλωσσική τους τοποθέτηση και να την υπερασπίσουν προκαλώντας όμως έτσι παρενέργειες εμφανείς πλέον, όταν η εποχή και τα ιδεολογήματα της ανήκουν στο παρελθόν. Των Καζαντζάκη-Κακριδή η κατάφορτη από φιλολογική και γλωσσική σοφία μετάφραση, σε ένα στίχο (δεκαεφτασύλλαβο) ξένο στην ακουστική αισθητική του Νεοέλληνα και με σύνταξη περίπλοκη, είναι δύσκολα προσεγγίσιμη συγκινησιακά και διανοητικά. Υπάρχουν λοιπόν πεδία μεταφραστικά ακάλυπτα, που προκαλούν τον επόμενο μεταφραστή και ο Κοντομίχης ακούει την πρόσκληση και καταθέτει τη δική του συνεισφορά.