Ήρθαν πρόσφυγες από παντού. Γύρω από το έρημο αρχαίο Λιμάνι μαζεύτηκαν πρώτα Υδραίοι, Χιώτες, Μανιάτες, Κρητικοί, μετά Θρακιώτες, Πόντιοι, Νησιώτες, Μακεδόνες, Ρουμελιώτες, Πελοποννήσιοι, Θεσσαλοί, Ηπειρώτες και έφτιαξαν μια νέα ράτσα, λιμανίσια· τους Πειραιώτες.

Μικρές ιστορίες από τη ζωή των Πειραιωτών στις δεκαετίες ’50 και ’60. Η σκληρή ζωή του λιμανιού, οι κάθε λογής χαρακτήρες, η ζωή με το ένα πόδι στη στεριά και το άλλο στη θάλασσα, η ανοιχτή ματιά των λιμανίσιων, η μετανάστευση, οι ιδιότυποι και περιθωριακοί τύποι, το ρεμπέτικο, οι συμμορίες και η κρατική βία, περνούν από τις σελίδες του βιβλίου και καταγράφονται με σκληρό χιούμορ.


«Οι αναμνήσεις δεν τεμαχίζονται, τις έχεις μέσα σου και βγαίνουνε, άσχετα με ποια σειρά συμβαίνει αυτό. Είναι όλα μέσα μου αυτά, είναι ο Πειραιάς μέσα μου. Μ' έπλασε και δεν τον ξεχνώ ποτέ. Στο βιβλίο, βέβαια, δεν έβαλα ορισμένα ακραία περιστατικά, τόσο δικά μου όσο και της πόλης. Και δεν τα έβαλα επειδή σήμερα φαντάζουν τόσο απίθανα που θα μπορούσαν να περάσουν για φτιαχτά. Ο Πειραιάς, ξέρετε, υπήρξε μια πολύ άγρια υπόθεση. Στις αρχές του 20ού αιώνα όλοι κοιμόντουσαν μ' ένα πιστόλι κάτω απ' το μαξιλάρι. Η αστυνομία μέτραγε 30 πυροβολισμούς ανά πεντάλεπτο. Αλλά και αργότερα, στη δική μου την εποχή, κάπως έτσι ήταν. Αυτοκτονούσαν κορίτσια λ.χ. επειδή δεν αντέχανε την όλη ιστορία. Κι από την άλλη ήταν οι ξένοι, οι τυχοδιώκτες, τα ρεμάλια. Ολοι εκεί μαζευόντουσαν. Το λιμάνι είχε το κεχρί, το χρήμα».