«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι».

Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ' τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ' το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα.

Μια τρυφερή παραβολή για την αγάπη και τη φιλία που συγκινεί αναγνώστες κάθε ηλικίας από έναν μοναδικό διαχρονικό συγγραφέα.

Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ' τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη.

Κάθε μέρα το παιδί την επισκεπτόταν, μάζευε τα μήλα της, σκαρφάλωνε στον κορμό της, έκανε κούνια στα κλαδιά της. Και η Μηλιά ήταν ευτυχισμένη… Όσο το παιδί μεγάλωνε, ζητούσε συνέχεια όλο και περισσότερα, ξανά και ξανά… Και το δέντρο έδινε, έδινε κι έδινε… και χαιρόταν η καρδιά του.

Μια αλληγορία με πολλαπλά νοήματα για αναγνώστες κάθε ηλικίας.

Οι ερμηνείες πίσω από το βιβλίο

Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί κατά καιρούς στη συμβολική αυτή εικονογραφημένη ιστορία. Ένα παραμύθι για την αξία της ανιδιοτελούς φιλίας; Μια παραβολή για τη γονεϊκή αγάπη που προσφέρεται άνευ όρων και ορίων; Μια μεταφορά που σκιαγραφεί τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και τη φύση;

Το κλασικό και πολυαγαπημένο βιβλίο τού –ασυμβίβαστου για τα δεδομένα της εποχής του– συγγραφέα συγκινεί διαχρονικά μικρούς και μεγάλους, συνθέτει έναν ύμνο στην ανιδιοτέλεια, αλλά συνιστά και μια τρυφερή αλληγορία τόσο για τη ζωή που κάνει τον κύκλο της όσο και για τον άνθρωπο που ωριμάζει βλέποντας τις ανάγκες του να μεταβάλλονται διαρκώς σε κάθε στάδιο της ζωής του.