Στη ζωή, γέλιο και δάκρυ οι αιώνιοι συνοδοιπόροι μας. Χαρά και λύπη, οι συνδαιτυμόνες μας… Κι αντέχει πιο εύκολα ο άνθρωπος τα δεινά, όταν γύρω του τείχος απόρθητο η άδολη αγάπη της αληθινής φιλίας…

Μια νύχτα με βροχή, ένα απότομο φρενάρισμα και μια καραμπόλα. Σπασμένα φανάρια στην άσφαλτο και τέσσερις οδηγοί να αλληλοκοιτάζονται και να αλληλοκατηγορούνται. Ο Κωστής, η Μαρίνα, η Ελπίδα, η Ναταλία… Έτσι άρχισαν όλα… Δώδεκα μήνες ακολούθησαν. Γεμάτοι ανατροπές, δάκρυα και γέλια για τους τέσσερις που ξεκίνησαν αντίπαλοι, έγιναν φίλοι και κατέληξαν να ξεπεράσουν ακόμη κι αυτό το στάδιο. Έγιναν ο ένας για τον άλλο το «τώρα», το «σήμερα», το «πάντα». Σαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που κάποτε καθόριζαν τις ζωές των απλών θνητών, έτσι κι εκείνοι οι δώδεκα μήνες σφράγισαν το πεπρωμένο τους. Δώδεκα μήνες. Δώδεκα θεοί. Όρισαν. Διέταξαν. Εκτέλεσαν.